Steeds vaker stel ik mezelf de vraag, hoe heb ik dat nou weer kunnen doen? Ik heb vaak wel buikpijn van het lachen, later besef ik dan OMG hoe kon ik dit nu weer doen?
Zou het nog gekker kunnen?
Oké, voor de blog over de Loose & Shine spray probeerde ik het product uit op mijn eigen haar. Misschien dacht je toen je de blog las, nee dat gaat ze toch niet doen!!! Of vraag je je nog steeds af of ik echt de paardendeodorant voor mezelf gebruik na het lezen van die blog. Zou het gekker kunnen? Dan heb je vast het filmpje niet gezien dat ik maakte voor de KNHS regio Utrecht over het Stok Paarden Talent Team. Ik mag mezelf nog wel eens voor schut zetten.
Maar als ik dan op een evenement ben.
Loop ik de kantine in tijdens de subtop wedstrijd in Houten, wil ik heel spontaan iemand gedag zeggen. Nog net op tijd realiseer ik me dat het Jill Huijbregts is die ik persoonlijk helemaal niet ken, maar van het zien van haar vlogs. Op tijd voorkom ik dus dat ik mezelf voor schut zet. Als ik op een paardenevenement ben, dan denk ik vaak dat ik een bekende zie. Helaas is die bekendheid niet wederzijds.
Botsing met Sjef Jansen.
Ik ben bang dat het begonnen is tijdens de WEG 1994 in Den Haag. In het strodorp spreek ik Piet Raaijmakers al aan omdat ik graag een handtekening van hem wil. Terwijl ik in de rij voor het toilet sta, loopt Anky met Bonfire achter me langs. Natuurlijk kan ik het niet laten om Bonnie even te aaien. Tijdens Indoor Brabant botst er iemand hard tegen mij, ik kijk om en zeg luidt, nou uh Sjef iets minder mag ook wel. De man kijkt mij niets vermoedend aan en loopt weer door met een blik van ken ik jou? En opeens realiseer ik me, alsof Sjef Jansen jou kent Miranda.
Vond je dit al gênant???
Dit is nog maar het begin. Want wie gaat er een discussie aan over laag, diep en rond rijden tijdens een clinic van meervoudig Olympisch kampioen Anky van Grunsven? Juist ik ja. Wie de discussie gewonnen heeft? Geen van beide, ik moest maar gewoon doen wat ze zei. Ik heb nog steeds niet het gevoel hoe heb ik dat nou weer kunnen doen!!
Tijdens een clinic in Vught door Tineke Bartels, Anky van Grunsven, Hans Peter Minderhoud en Edward Gal was er gelegenheid om vragen aan de clinicgevers te stellen. Na afloop bevonden zij zich tussen het publiek. Ik moest op de foto met Edward natuurlijk. Toen de foto gemaakt werd, “greep” ik hem beet. Hij deed vervolgens verbaasd hetzelfde. Later dacht ik uhm wat heb ik gedaan. Als grap stuurde ik de foto naar mijn vriendinnen met de mededeling dat ik een nieuwe vlam had.
Ik hou er niet zo van om op foto’s te staan.
Vaak zeg ik, dat ik niet plak op foto’s. Het nemen van foto’s vindt ik vreselijk! Een mooi alternatief is handtekeningen verzamelen! Ik heb vele boeken met handtekeningen erin. Maar zo staan op een cd hoes met kür muziek handtekeningen van grootheden zoals IJsbrand Chardon, Piet Raaijmakers, Tineke Bartels en ga zo maar door. Wat ik helemaal bijzonder vindt ik als de auteur van een boek mijn boek wil signeren.
Door mijn gênante spontaniteit hielp ik vele anderen wel aan foto’s met hun idolen. Hoe ik dat doe? Gewoon vragen of ze even tijd hebben voor 1 foto. 
Het zijn ook gewoon mensen.
Over het algemeen maken ze hier altijd tijd voor. Mijn idolen, jullie idolen, onze topruiters zijn ook gewoon mensen! Als jij maar niet teveel ophef maakt, ze “normaal” behandeld dan maken ze tijd voor je vrij. Het “normaal” behandelen nam ik niet echt serieus toen ik een foto wilde regelen met Hans Peter Minderhoud.
Kennen jullie elkaar?
Onderweg naar de ingang van het NK dressuur zien we de vrachtwagen van Glock staan. Ik vertel tegen Dominique van Dalsen het verhaal achter de foto die ik heb voor de vrachtwagen tot ik tot mijn verbazing Hans Peter in de deuropening zie.
Ik roep (schreeuw) Happie (bijnaam van Hans Peter) wil je even met haar, al wijzend naar Dominique, op de foto? Natuurlijk roept hij, kom maar. We lopen de vrachtwagen tegemoet en dan ontdek ik een geheimpje. Dit geheimpje blijft tussen mij en Happie. We staan een beetje te kletsen, maken de foto.
Dominique gelukkig en ik wens hem succes terwijl we weglopen. Vraagt mijn vriendin aan me, ken je hem? Nee antwoord ik. Mijn vriendin ligt dubbel van het lachen en zegt het lijkt net alsof jullie gisteren nog samen geknikkerd hebben zoals jullie tegen elkaar praten.
En nog voel ik geen enkele schaamte.
We lachen er met elkaar heel hard om en ik voel werkelijk geen enkele schaamte. Pas nadat we al enige tijd op de tribune doorbrengen roep ik, oh wat heb ik gedaan? Dit was echt erg! Ik begin keihard te lachen en biecht aan mijn vriendin op dat ik het eigenlijk ook best gênant vindt. Weer later denk ik, oh en ik zie er niet uit, het bekende horsehair kapsel, een casual luchtig kloffie kleding aan want ons bezoek aan het NK dressuur was heel spontaan en slechts 1 uur van te voren besloten. Dus tijd om me om te kleden had ik niet gehad.
Hoe heb ik dat nou weer kunnen doen?
Want hoe stom ben je, als je als blogger voor ehorses niet direct van de gelegenheid gebruik maakt om te vragen of je een keer een bedrijfsbezoek mag brengen zodat je dit kunt vastleggen in een blog. Dat je dit misschien niet durft, snap ik wel. Maar ik heb er zelfs niet eens aan gedacht om mijn visitekaartje aan hem te geven zodat hij mijn blogs kon lezen. Behoorlijk stom hé….
De volgende dag gaan we opnieuw spontaan een dag naar het NK dressuur. Dominique schreeuwt naar Happie en ja hoor hij zwaait naar haar en lacht, wijzend naar mij zegt hij vast tegen Edward dat was die rare griet die gisteren om een foto vroeg. Hans Peter als jij behoort tot 1 van mijn trouwe lezers, geen zorgen, ons geheimpje is veilig bij mij. Ik zie de uitnodiging voor een bedrijfsbezoek graag tegemoet en nee dit is helemaal geen chantage.
