Voorjaar, eindelijk is het voorjaar!
Zodra de 1ste zonnestralen zich voordoen in het weekend gaan we allemaal naar buiten! Want die eerste zomerse dagen dat is vaak een cadeau na die grijze grouwe kouwe dagen die de winter met zich meebracht. De laatste weekenden zag je het weer, motoren worden uit de garage gehaald, wielrenners gaan weer vol gas op de pedalen, gezinnen gaan gezellig met elkaar aan de wandel…. Dit zijn dan nog redelijk normale activiteiten, die gele banaanachtige ligfiets komt misschien alleen bij ons in de regio voor bijvoorbeeld.
We moeten met elkaar rekening houden.
Soms is het weer een eerste ontmoeting tussen jouw paard en bijvoorbeeld een stoet motoren. We moeten allemaal weer aan elkaar wennen. Wat ik wil voorstellen omdat we met elkaar naar buiten gaan, we ook met elkaar rekening houden! De laatste weken zie ik via sociaal media namelijk hele nare berichten over nare situaties die plaats gevonden hebben, buiten terwijl men deelnam aan het verkeer. De trend is dat de paardenmensen de andere weggebruikers op een niet al te nette wijze altijd maar weer de schuld geven. Ik wil jullie vertellen over een hele vervelende situatie die nog veel ernstiger had kunnen aflopen als ik op dat moment niet met mijn medeweggebruikers bezig geweest was maar met mijn paard.
Wat mij toch gebeurde 25 mei 2015
25 mei 2015, het staat nog bij mij maar ook bij Zorro op het netvlies gegriefd. Het was heerlijk weer deze dag dus besloot ik met Zorro een lekkere rit te maken. We noemen dit het rondje Veldwijk – Breeveld. Totaal is dit rondje bijna 8 kilometer. We hadden Veldwijk achter ons liggen en we stapte net onder het viaduct vandaan toen ik allerlei geluiden achter me hoorden. Met een zeer hoge snelheid onder veel gepraat werd ik gepasseerd door de 1ste wielrenners uit een groep van circa 20 wielrenners. Vanaf de andere kant passeerde mij 2 wandelaars. De hoge snelheid van de wielrenners en het onderlinge gepraat zorgde ervoor dat ik direct waakzaam was en de wielrenners volgde, per slot van rekening komt er zo een flauwe bocht aan en ze gaan wel erg hard. Dus met mijn ogen volgde ik de wielrenners, ze bereikte de flauwe bocht en BAM!
In deze tijd staat het onkruid vrij hoog dat zorgde ervoor dat de auto die vanaf de andere kant kwam niet op tijd gezien kon worden door de wielrenners. De automobilist kon om dezelfde reden het aankomende peloton niet zien.
Als een rij dominosteentjes vielen de wielrenners op de auto en vervolgens op de grond. Ik schreeuwde direct naar de wandelaars en gaf ze mijn mobiele telefoon om 112 te bellen. De automobilist was uit de auto gekomen en werd ondersteund door de passagier, mijn aandacht kon dus volledig naar de wielrenners gaan. Gelukkig stapte er 1 iemand op en deze vertelde mij dat hij arts was en de EHBO zou gaan verlenen. Ik riep dat ik ook EHBO zou kunnen verlenen. De wielrenner bedankt me en vroeg me in de buurt te blijven. Ondertussen zat ik nog steeds op Zorro, die doodstil stond en alles maar gewoon over zich heen liet komen. De wielrenner deed een ronde en zei ik heb je niet nodig, ga jij maar want jij bent ook geen veilige factor. Via een jaagpad langs het water kon ik mijn route vervolgen. Elke passant werd door mij op de hoogte gebracht dat er een ongeluk had plaats gevonden en ze dus rekening moesten houden met een auto op de weg.
Drama om naar huis te komen.
Die terugweg was natuurlijk een drama, beide van slag. Thuis schreef ik op Facebook als een ongeluk in klein hoekje zit, dan zit geluk in de rest. Maar mijn geluk haalde ik ook uit de waanzinnige reactie en medewerking van mijn paard. Nu bijna 2 jaar laten kan ik nog steeds niet alleen met Zorro stressvrij dit stuk rijden. Ik wil niet weten wat er had kunnen gebeuren als ik niet zo met mijn mede weggebruikers bezig was geweest. De weg is van ons allemaal, laten we een beetje rekening met elkaar houden en een ander ook wat gunnen.
