Ik slik een traan weg en sta te draaien in de bloemenwinkel. Wat moet ik nu op dat kaartje zetten? Sterkte? Ze weten vast wel dat ik ze dat toewens. Wat erg?, dat vindt iedereen. Dan opeens weet ik het, ik schrijf erop: wat was ze bijzonder.
Wil je dit even lezen?
Ik kreeg uitgave 6 / 2016 van het magazine van de Hippische Ondernemer in mijn handen gedrukt. Of ik dan de casus uit de praktijk wilde lezen en mijn mening hierover wil geven. Ik kijk heel snel naar het artikel, dit had het verhaal van Vanessa kunnen zijn. Maar wat moet ik ermee? We kunnen haar met deze informatie absoluut niet terug halen, al willen we dat allemaal heel graag. 
Lege stal.
De stal van Vanessa is leeg…. Als je aankomt rijden op stal, is dit altijd de eerste stal waar ik paarden kan zien staan. Maar nu is hier leegte, enkel leegte want de plek die zij achterlaat is groot. Werd de casus uit de praktijk haar uiteindelijk fataal? Gebleken is, op de operatietafel, dat haar dunne darm gebarsten was en haar buikholte zich gevuld had met darmsappen. Ze had dit niet kunnen overleven, niet als het een uur eerder opgevallen was dat ze ziek was, niet als ze eerder op de operatietafel gelegen had. Haar baasjes hebben werkelijk alles voor haar gedaan, maar het mocht niet baten. In het verdriet wordt het ook benadrukt, we hebben echt alles gedaan.
Zo ziek.
Maandag 18 september rond 10:30 uur werd geconstateerd dat ze heel ziek was. Uiteindelijk is ze diezelfde avond op de operatietafel overleden. Lieve Vanessa was zo ziek en de enige manier om erachter te komen waardoor ze ziek was, was haar open maken. Het moet troost bieden dat hier echt niets aan te doen geweest zou zijn. Maar toch blijven we denken, jij had dit einde, op deze manier, zo uit het leven gerukt, bij ons weggehaald absoluut niet verdiend!
Je verdiende een voetstuk.
Jij, lieve Vanessa was zo bijzonder, je verdiende een voetstuk! Je bent niet meer hier, dus je krijgt niet mee hoe Sammy rouwt om jou, alle stalgenoten van slag zijn en je lieve familie gebroken is van verdriet. Iedereen heeft het moeilijk doordat je zo opeens weg bent.
Wat was ze bijzonder.
Vanessa was bijzonder, dat begon al met haar looks. Een trotse dame, in een prachtige voskleur vacht met haar kenmerkende witte aftekening op haar buik. Maar we weten allemaal dat het niet alleen om het uiterlijk gaat. Vanessa blonk uit in haar rol als familiepaard. Vooral met dochterlief trainen, naar springlessen en crosstrainingen. Het bleef niet enkel bij trainen maar ook wedstrijden voor het echie. Altijd oortjes erop en gaan. Nooit heb jij haar laten stikken! Met de zoon des huizes reed je in het begin nog wel eens rond, maar die kwam al snel alleen voor de fun dingen en de jaarlijkse scheerpartij van je vacht. Pa en Ma mochten je voor de wagen spannen. Je liep dan niet 1 uur les, maar op je gemakje ging je daarna nog een uur door. Alles vond je leuk, zolang het maar geen saaie dressuurtraining in de rijbak is! Lieve Vanessa, omdat ik de eer heb gehad, om enige tijd jou voor mijn wagen te spannen, om te werken aan mijn menvaardigheden, kan ik je zeggen dat wat jou vooral zo bijzonder maakte, je inzettingsvermogen! Meid, wat was je bijzonder!
