Meen je dat nu echt Miep? Is jaloezie, afgunst en nijd nu echt dat wat jouw motiveert om deel te nemen aan de opleiding lesgeven aan ruiters met een fysieke beperking? Dat werd me vandaag nog wel eens gevraagd.
Nee natuurlijk is dat niet mijn drijfveer!
Nee natuurlijk is dat niet mijn drijfveer, nee natuurlijk neem ik om die reden geen verlof op mijn werk, nee natuurlijk niet! Om aan deze cursus deel te nemen reis ik 3 dagen naar Zwolle op en neer. Nu vindt ik autorijden best leuk maar ik beperk dat liever tot wat kortere stukjes. Daarnaast vraagt het ook om een strakke planning.
Foto van Judimage
Voordat ik afreis moet ik namelijk eerst Zorro doen. Dus lanterfanten in de tijd voordat ik vertrek is er niet bij. Ik eet dan om 11:00 uur morgens mijn warme prak zodat ik op de terugweg in de auto een broodje kan eten. Dus jaloezie, afgunst en nijd zijn zeker geen factoren die mij hiertoe kunnen motiveren.
Ik schrok er eigenlijk zelf een beetje van.
Toen ik gisteren in de auto deze gedachte kreeg. Let wel alles wat ik daarover schreef gisteren, is waar. Het voelde echt alsof ik dat laatste puzzelstukje gevonden had. Maar uitspraken waarin ik spreek over jaloezie, afgunst en nijd passen helemaal niet bij mij. Ik schrok eigenlijk een beetje van mezelf. Ik vond het moment van die blog publiceren daarom ook best een beetje spannend. Zou ik negatieve kritiek krijgen op mijn sociaal media? Maar de vragen kwam persoonlijk bij mij binnen, dank jullie wel! Mijn pagina is daarmee schoon gebleven.
Wat ik zo speciaal vind aan deze modules.
Inmiddels is dit alweer de 3e module die ik volg bij de Federatie Paardrijden Gehandicapten en elke module is speciaal om zijn eigen reden. Vertrouw me als ik zeg dat ik dat zo meen. De module lesgeven aan ruiters met A.S.S. wilde ik volgen omdat ik onder de indruk was van datgene dat ik hoorde tijdens de workshop die ik eerder gevolgd had. Tijdens deze opleiding werd ik zo gegrepen door de praktijkverhalen van onze opleiders dat ik direct wist, ik wil ze allemaal. Toen ik in December de mogelijkheid had om de module huifbedrijder te volgen en dit ook nog eens heel dichtbij bleek te zijn, greep ik deze kans met beide handen aan. Deze module was voor mij zo speciaal dat ik nu een zwaardere kater had na het afronden hiervan. En dat motiveerde mij om direct deze module, het paardrijden met een fysieke beperking erachter aan te volgen.
Een positieve bijdrage voor iemand met een beperking.
Het paardrijden heeft vrijwel dezelfde positieve effecten voor iemand met een beperking als het huifbed heeft. Positief voor de werking van organen, positief voor de bloedsomploop, positief voor de mentale gezondheid van de ruiter MAAR doordat de cliënt nu op het paard “rijdt” hebben ze nog iets extra’s. Door de beweging van het paard moeten zij, ook al doen ze vaak niet meer dan stappen, werken aan hun rompstabiliteit. Je kunt je voorstellen als je rolstoel gebonden bent, je rompstabiliteit om te huilen is. Maar door de korte ritjes ter paard moet de cliënt onbewust werken aan het sixpack. En dat kan weer er weer toe leiden dat de cliënt minder gebruik hoeft te maken van therapie vormen. Serieus dit meen ik, dit heb ik al van verschillende ruiters met een fysieke beperking mogen horen.
Sofie Nauta maakt kennis met paardrijden bij SPG ’t Hoefijzer. Inmiddels heeft ze haar eigen pony en is lid van het SoSo dream team
De zorg in Nederland wordt steeds duurder.
De zorg in Nederland wordt steeds duurder. Dus als je met deze sociale bezigheid ook nog eens ervoor kan zorgen dat je minder specialistische zorg nodig hebt, houdt de cliënt misschien aan het einde van de rit een klein centje over dat ze aan zichzelf kunnen besteden. Nu is het natuurlijk niet zo dat deze vorm van paardrijden gratis is. Veelal worden deze lessen gegeven op zogenaamde stichtingen. Deze stichtingen doen alles wat in hun vermogen ligt om de lessen zo betaalbaar mogelijk te houden voor de cliënten. En gelukkig zijn ze daar heel creatief in. Want wil jij geen prominent reclame bord in de manege, maar toch iets bijdragen? Adopteer een paard! Neem een jaar lang de kosten van het paard voor je rekening want ook deze paarden kosten elke maand weer geld. Zo’n stichting is ontzettend blij met een donatie, dat meen ik echt. Wil jij een donatie doen? Neem dan contact op met de Federatie Paardrijden Gehandicapten, zij adviseren je graag.
De glimlach van een kind.
De doelgroep waarmee ik mag werken tijdens de modules hebben vaak een laag IG of verstandelijk vermogen. De cliënten zijn vaak nog “kind”. En jullie kennen vast en zeker wel dat liedje, een glimlach van een kind. Nou daar doe je het voor! Als je het geluk hebt dat je iets van emotie kunt aflezen aan het gezicht tijdens het paardrijden is het vaak een glimlach. En zelfs de glimlach van 60 jarige met een beperking lijkt op de glimlach van een kind. Onbetaalbaar! En dat meen ik.
