Onderweg naar de Maxima Manege ben ik me ervan bewust, dit is de eerste dag van de laatste module. De laatste module die kan volgen bij de Federatie Paardrijden Gehandicapten . Hierna zal er geen nieuwe module meer volgen, want dan heb ik ze allemaal op mijn naam.
Het begon allemaal
Met een bijscholing die ik volgde vanuit de KNHS. Lesgeven aan ruiters met Autisme. Tijdens de bijscholing werd enorm geraakt door het verhaal van Evert, hoe autisme zijn leven beïnvloedt en wat zijn wekelijkse paardrijlessen voor hem betekenen. Na de bijscholing voelde ik mezelf een autist, mijn hoofd bonsde van alle prikkels die ik te verwerken gekregen had die dag. Toen de Federatie Paardrijden Gehandicapten de module lesgeven aan ruiters met A.S.S. uitschreef was dat de 1ste module die ik volgde.
Daarna spande ik de paarden voor het huifbed
Ik vervolgde mijn weg met de module huifbedrijden. Waarom? Omdat het mij wel mooi leek. Tijdens de module ontdekte ik, dat ik, als huifbedrijder het verschil kon maken. Het verschil voor een cliënt of deze in bed ligt of in de rolstoel zit. Deze woorden, deze uitspraak zijn het afgelopen jaar meerdere malen door mijn hoofd gegaan terwijl ik toekeek en besef dat het echt zo is. Deze cliënten komen vaak niet verder dan het bed of de rolstoel dus een ritje van een half uur op het huifbed in de natuur, dat is een groot verschil.
Met een fysieke beperking volgde lesgeven aan ruiters met een fysieke beperking
En man oh man wat is het maar goed dat ik die al afgerond heb. Ik was destijds dolblij dat ik een plek in de opleiding had kunnen bemachtigen en nu ben ik dolbij dat deze achter me ligt. Een dierbare heeft ernstig hersenletsel opgelopen en het zou te emotioneel zijn voor me om nu met NAH ruiters te werken. Het lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden dat ik deze module kon afronden, maar in werkelijkheid is dat helemaal niet zo. Net voordat Corona Nederland raakte was deze module ten einde.
En dan nu de eerste van de laatste
Lesgeven aan ruiters met een verstandelijke beperking is vorige week begonnen. De allerlaatste module. Hierna is mijn kwartet compleet. Ik ben niet scherp tijdens de opleidingsdag, mijn hondje is bij de dierenarts en ik heb er een slecht gevoel over. Kloppend zal blijken als ik de dag erna ook nog van haar afscheid moet nemen. Wie had gedacht dat het universum het nodig vindt dat ik opnieuw afscheid moet nemen? En terwijl ik rouw, verdriet heb, de tranen over mijn wangen druppen hou ik me vast. Ik hou me vast aan de beelden die ik gezien heb tijdens alle modules die ik gevolgd heb. Het onmogelijke mogelijk maken. Genoegen nemen. Succes vieren. Denken in mogelijkheden.
De ruiters zijn een inspiratie
De ruiters die ik tijdens alle lessen heb mogen begeleiden, beoordelen, bestuderen zijn een inspiratie. Niet alleen voor mij maar eigenlijk voor de hele maatschappij. En nee niet al die ruiters weten beter er zijn ook ruiters die op latere leeftijd getroffen zijn en beperkt geworden zijn. Laten we ons allemaal eens inspireren door deze doelgroep en omarmen wat we wel hebben en kunnen. En dit, dit was pas de eerste dag van de laatste drie.
