Ik legde het laatste puzzelstukje terwijl ik met 2 zweethandjes aan het stuur zat. Want 2 handjes aan het stuur was vandaag wel nodig. Het lijkt er namelijk nog niet echt op dat storm Ciara ons al echt wil verlaten. De autoritten naar en van SPG ’t Hoefijzer waren niet erg comfortabel te noemen.
De 2e lesdag.
Vandaag hadden wij namelijk de 2e lesdag van de module lesgeven aan ruiters met een fysieke beperking. En niemand die ons, de gedreven instructeurs tegen houdt om daar te komen dus ook Ciara niet! Bijna aangekomen in Zwolle galmt er uit de speakers het nummer van de Puma’s, Zij maakt het verschil en ik denk verdorie wat toevallig. Toen ik over mijn prachtige ervaring van de vorige module, huifbedrijden schreef, biechtte ik op dat ik dit lied luidkeels zong. En dat ik dan uitgerekend nu dit liedje te horen krijg op de radio, dat moet haast zo zijn.
Toeschouwen van de praktijkles.
We mochten onder andere de praktijkles aanschouwen vandaag. Hierbij moesten wij in bijzonder 2 ruiters bekijken, 1 ruiter met Spina Bifida en 1 ruiter met Cerebrale Parese. Tip, weet je niet wat deze aandoeningen inhouden klik dan even op de link. Maar tot mijn verbazing zie ik ook dat Greet die ik tijdens mijn opleiding lesgeven aan ruiters met A.S.S. mocht begeleiden ook mee mag doen in deze les. Ik observeer, observeer en observeer. Ik zie lichamelijk dingen veranderen, je ziet de ruiter opeens “los” komen maar helaas na een minuut of 10 zie je ook dat de vermoeidheid toeslaat en de beweging afneemt.
Wat ik niet zie.
Ik zie geen tekenen van blijdschap, emotie, ontroering, ontspanning in de gezichten van de ruiters die ik moet volgen. Als ik later met ze praat vertellen ze hoe fijn ze het rijden vinden. Ze vertellen hoe belangrijk het rijden voor ze is. Ik geloof het helemaal. Ik geloof dat het afnemen van de 45 minuten paardenpret per week ze een hoop ontneemt, maar ik zie het niet. Ik zie het niet, ik zie het niet overpeins ik met 2 klamme zweethandjes aan het stuur naar huis.
Het laatste puzzelstukje op zijn plek gelegd.
En zo rij ik een hele tijd richting Woerden overpeinzen, aan mezelf twijfelen. Mezelf de vraag stellen die jullie mij ook stelde, Miep waarom doe je deze opleiding?. Ik beschuldig mezelf dat ik misschien te enthousiast was over deze module en ik nu moet toegeven dat dit niets voor mij is. Met alle respect, het afvegen van kwijltoeten bij zogenaamde Downie’s daar ben ik gewoon niet geschikt voor! En opeens kwam daar mijn ingeving, je kunt het meisje uit het paard halen, maar het paard niet uit het (paarden)meisje. Gedreven door jaloezie, afgunst en nijd. Want ze mij mogen wel paardrijden en ik mag het niet. Tranen schieten in mijn ogen. Het laatste puzzelstukje is hiermee gelegd.
Ik mis in de ogen van de ruiters het vuur, de ambitie, de passie, de liefde voor het paard. Dat mis is. Maar ik realiseer me ook dat zij dat door hun beperking ook nooit aan ons kunnen tonen. Er is dus helemaal niets moois te maken op vragen zoals wat motiveert jou om de opleidingen van de speciale doelgroepen te doen? Het laatste puzzelstukje is, jaloezie, afgunst en nijd.
